نامزدی «سیمرغ» با اولین حضور در «فجر»/همه چیز با «لانچر۵» آغاز شد

امیر نوروزی بازیگر تئاتر که در این دوره از جشنواره فیلم فجر با ۲ فیلم «مصلحت» و «مامان» حضور داشت و برای بازی در فیلم «مامان» نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد شده است، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره اولین تجربه‌های بازیگری‌اش در سینما گفت: سال ۹۷ و ۹۸ من در نمایش «لانچر ۵» به کارگردانی مشترک مسعود صرامی و پویا سعیدی ایفای نقش می‌کردم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این نمایش بسیار مورد توجه قرار گرفت و هنرمندان و سینماگران زیادی به تماشای کار نشستند و از همین طریق نیز من برای بازی در فیلم‌های سینمایی دعوت به کار شدم.

تجربه «لانچر ۵» برایم عجیب و خوشایند بود

وی با اشاره به اینکه ابتدا بازی در فیلم «مامان» به او پیشنهاد شده درباره چگونگی این همکاری توضیح داد: آرش انیسی کارگردان فیلم به توصیه همسرشان خانم شقایق شوریان که در فیلم هم نقش نامزد من را بازی می‌کند و قبلاً بازی من را در «لانچر ۵» دیده بود، به تماشای این نمایش می‌نشیند و از آنجا که برای این فیلم به دنبال بازیگر غیرچهره می‌گشتند، من را برای بازی در فیلم در نظر می‌گیرند. از طرف دیگر خانم مهتاب نصیرپور نیز که کار را دیده بودند من را به آقای برزگر تهیه‌کننده فیلم پیشنهاد می‌دهد در حالی که ایشان هم پیش از این، نمایش ما را دیده و من را در نظر داشتند. به هر حال بازی در نمایش «لانچر ۵» برای من اتفاق عجیب و خوشایندی بود.

فیلم «مامان» با بودجه بسیار کمی نسبت به بقیه تولیدات سینمای ایران ساخته شده است و قطعاً ارزان‌ترین فیلم جشنواره امسال است اما ما تلاش کردیم مثل یک خانواده در کنار یکدیگر بایستیم و همه چیز را به بهترین شکل برگزار کنیم نوروزی ادامه داد: فیلم «مامان» با بودجه بسیار کمی نسبت به بقیه تولیدات سینمای ایران ساخته شده است و قطعاً ارزان‌ترین فیلم جشنواره امسال است اما ما تلاش کردیم مثل یک خانواده در کنار یکدیگر بایستیم و همه چیز را به بهترین شکل برگزار کنیم چون در این صورت بود که تلاشمان به ثمر می‌نشست. مجید برزگر از فیلمسازان کاربلد و با دانش سینمای ایران است و من همیشه علاقه مند بودم در سینمای او کار کنم چون آثارش شخصیت محور هستند و جزئیات ساده‌ای از زندگی افراد را انعکاس می‌دهد. همچنین فیلمنامه آرش انیسی هم برایم جذاب بود و شخصیت فریدون نیز در عین ساده بودن پیچیدگی‌های زیادی داشت.

امیر نوروزی در نمایش لانچر ۵

این بازیگر تئاتر درباره ویژگی‌های شخصیت فریدون که نقشش را ایفا می‌کند، بیان کرد: من قبل از بازی در «مامان» بیشتر از یکسال نقش سروان شایگان را در نمایش «لانچر ۵» ایفا می‌کردم برای همین کاراکتر فریدون ابتدا از من دور بود. اما تمام تلاشم را کردم تا شخصیت او را بهتر بشناسم و با طبقه‌اش آشنا شوم و او را درک کنم. از طرف دیگر این قضاوت درباره بازیگران تئاتر وجود دارد که غلو شده بازی می‌کنند، بنابراین این نگرانی را هم داشتم که چنین برداشتی از بازی من نشود. البته نمایش «لانچر ۵» جزو نزدیک‌ترین تئاترها به سینماست و اثری واقع‌گرایانه است و من با حضور در این نمایش تجربه بازی مینیمال و درونی را هم از سر گذرانده بودم که در ایفای اولین نقش سینمایی‌ام به من کمک کرد اما به هر حال کار در سینما و جلو دوربین هم سختی‌های خودش را دارد.

معتقدم نقشی که در فیلم «مصلحت» برعهده داشتم در نامزد شدنم برای فیلم «مامان» تاثیر زیادی داشته است چون در این ۲ فیلم نقش‌های کاملاً متفاوتی را ایفا کردم که همین تفاوت در بازی‌ها نشان داده که بازی‌ام در نقش جوان ساده و معمولی فیلم «مامان» اتفاقی نبوده و یا اینکه من خودم را بازی نکرده‌ام وی افزود: معتقدم نقشی که در فیلم «مصلحت» برعهده داشتم در نامزد شدنم برای فیلم «مامان» تاثیر زیادی داشته است چون در این ۲ فیلم نقش‌های کاملاً متفاوتی را ایفا کردم که همین تفاوت در بازی‌ها نشان داده که بازی‌ام در نقش جوان ساده و معمولی فیلم «مامان» اتفاقی نبوده و یا اینکه من خودم را بازی نکرده‌ام. یکی از ویژگی‌هایی که فیلم‌های اجتماعی مانند آثار اصغر فرهادی از آن برخوردار هستند شناخت طبقه اجتماعی کاراکترهاست چون مهم نیست شخصیت‌های این فیلم‌ها چه شغل و یا تحصیلاتی دارند بلکه طبقه اجتماعی که در آن زیست کرده‌اند مهم است و من نیز تمام تلاشم را کردم که طبقه اجتماعی فریدون را بشناسم و در این مسیر فیلمنامه به عنوان نقشه راه به من خیلی کمک کرد.

امیر نوروزی در نمایی از فیلم مصلحت

تجربه ایفای نقش بدمن در مصلحت

وی درباره نقشی که در فیلم «مصلحت» ایفا کرده است نیز توضیح داد: این فیلم بعد از «مامان» به من پیشنهاد شد. برای ایفای نقش در آن مشورت‌های زیادی گرفتم و به خاطر منش و اخلاق حسین دارابی کارگردان فیلم در این کار بازی کردم و از انتخابم نیز خرسندم. در «مصلحت» نقش مسعود قاسمی «بدمن» داستان را بازی می‌کنم؛ شخصیتی باهوش، مرموز، کم حرف، ساکت، اهل عمل و… که همین ویژگی‌ها از او شخصیتی ترسناک ساخته است و در تقابل کامل با فریدون «مامان» بود که زندگی ساده و روزمره‌ای دارد و خودش مقصر زندگی است که مادرش برای او ساخته است.

بازیگر نمایش «B۵-۶» درباره اینکه چقدر به گرفتن سیمرغ فکر می‌کند، گفت: من در حوزه تئاتر اکثر جوایز بازیگری را گرفته‌ام از جشنواره تئاتر دانشگاهی تا جشنواره تئاتر فجر و در طول ۱۶ سالی که تئاتر کار می‌کنم تلاش کردم که سختی‌ها را پشت سر بگذارم. همیشه شعارم این است که مشکلات بزرگ همیشه وجود دارند ولی این مشکلات بزرگ‌تر از تو نیستند پس اگر می‌خواهی موفق شوی باید مشکلات و سختی‌های زیادی را پشت سر بگذاری. همیشه امیدوار بوده‌ام و می‌دانستم بالاخره اتفاقات خوبی در انتظارم است اما هیچگاه برای جایزه گرفتن و نامزد شدن کار نکرده‌ام. همه چیز دست خداست و تلاش خودت پس اگر قرار باشد دیده بشوی، دیده می‌شوی. من یک بازیگر معمولی پرتلاشم که مورد لطف خداوند قرار گرفته‌ام.

محسن تنابنده باید سیمرغ امسال را بگیرد

نوروزی اضافه کرد: نظرم این است که محسن تنابنده برای فیلم «روزی روزگاری آبادان» سیمرغ بهترین بازیگر مرد را بگیرد. می‌دانم که او بازیگر بهتری نسبت به من است و زحمت زیادی برای نقشش کشیده است.

خیلی از علاقه مندان و حتی بازیگران برای معروف شدن به دنبال ایجاد ارتباط با هنرمندان شناخته شده تر یا حضور در کلاس‌های بازیگری فلان کارگردان یا بازیگر هستند در صورتی که اگر به جای این کار، انرژی شان را روی بهتر شدن بازی شان بگذارند موفق تر خواهند بود وی ادامه داد: تلاشم این است که همیشه خودم باشم و ترجیح می‌دهم در هر کیفیتی که هستم همان امیر نوروزی بمانم و خودم را ارتقا بدهم نه اینکه بخواهم شبیه هنرمندان دیگر بشوم. در طول سال‌ها فعالیتم تلاش کردم به هیچکس حسادت نکنم چون اخلاق برایم از بازیگری در اولویت بیشتری قرار دارد و همین که امسال نامم در کنار هنرمندان شاخصی قرار گرفته برایم لذت بخش است.

وی درباره راه‌های غیراصولی که برخی از جوانان برای ورود به سینما انتخاب می‌کنند، گفت: خیلی از علاقه مندان و حتی بازیگران برای معروف شدن به دنبال ایجاد ارتباط با هنرمندان شناخته شده تر یا حضور در کلاس‌های بازیگری فلان کارگردان یا بازیگر هستند در صورتی که اگر به جای این کار، انرژی شان را روی بهتر شدن بازی شان بگذارند موفق تر خواهند بود. چون روابط تا جایی جواب می‌دهد و اگر هنری برای عرضه نداشته باشیم به راحتی از سینما حذف خواهیم شد. من و دوستانم ۶ سال در زیرزمین سینما بهاران روزی ۶-۷ ساعت تمرین می‌کردیم و اتود می‌زدیم که از دل این تمرین‌ها نمایش‌های مختلفی هم بیرون می‌آمد و خوشبختانه در نهایت توانستم ثمره تلاش صادقانه‌ام را ببینم.

این بازیگر تئاتر و سینما در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: من ریشه‌ام در تئاتر است و هرچه یاد گرفته‌ام از تئاتر بوده است. تئاتر جایی است که ما در آن دست به آزمون و خطا می‌زنیم در حالی که سینما این فرصت را به ما نمی‌دهد از این رو تئاتر را کنار نخواهم گذاشت. همچنین امیدوارم با مساعد شدن شرایط و جمع شدن دوباره گروه تئاتر «لانچر ۵» کنار هم بتوانیم دوباره این نمایش را به صحنه ببریم چون از قبل نوبت اجرا داریم و علاقه‌مندیم که دوباره کار را به صحنه ببریم.

کد خبر 5143670 آروین موذن زاده

منبع: مهر

کلیدواژه: امیر نوروزی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر فیلم مامان فیلم مصلحت تئاتر ایران مجید برزگر آرش انیسی حسین دارابی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر تئاتر ایران سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر جشنواره فیلم فجر فیلم سینمایی موسیقی ایرانی رادیو نمایش چهل و دومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی درگذشت چهره ها سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر فیلم کوتاه شبکه سه سیما حسین مسافر آستانه بازی در فیلم امیر نوروزی لانچر ۵ همه چیز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۶۹۶۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیاتی جالب درباره دنیای پرزرق و برق و باشکوه بازیگری بهرام افشاری

آفتاب‌‌نیوز :

نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجرا‌های خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روز‌ها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آن‌هایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود، اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضا‌های طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزد‌های وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آن‌ها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویا‌های او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردید‌های یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بار‌ها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

منبع: خبرگزاری مهر